I
Mö - liivvikod, livlinke - sugus,
ik heng meiden - sol'hižes meres?
Ik оl’ba meil kajagan suugad
da vaskižed purehed veres?
Ken rihmaižen nabaspäi rebif,
ken jurišpäi vägenke rästi,
i õigetes matkha kesk verhid,
meid voikmaha miruhu pästi.
Ik Riml'aine Para om käsknu
meid verhaze uskoho mända,
vai tevtonad? Kajičim vaskne
da veic terav kädes heil vändi.
Ei teda hi lemboi, ni Jumal,
kut putuim mö Karjalan randha,
ken venehed kal’loihe kumaiž
da verkoid pan' kašline kandmha.
Ten tundijoil kadoiba nimed,
konz kezaö vedeli vauged,
konz vastteli pohjoižma pimed,
da jogehe ličhe kal’l kauged.
Kut Karjalan seigad om mel'he,
i järved, i mered, i mecad!
A versläižed - lähižed velled,
kus parembad sebrat võib eeta!
II
No kulem mö Livlišpäi tullein,
Se lämbitab, räkitab veren,
Konz Pohjoižen hoštotest tuleb,
Ka nägem mö päivlaskman meren.
Meil čaptud kaik hibjad om letkel,
a jaugad meil - händikan karččeed,
hot' bardad meil veičil om leiktud,
da tukad päs - pölvahan varččed.
Mö nitam sid' rogištos heinäd,
i lavan-ki hősim nim'vihkol,
a pakuižed hongaspäi seinäd -
ned mušteltas meil meripihkad.
Mö semendam, kut edel, villäd,
hot' sokaz i kova ma meiden.
Mö muštam. kiit venehed hilläd
mert poikheze todihe semnid.
Meil rindverkoil nece-žo nimi,
mö laskem niid vedhe kut ende,
A sanoihe ei tartund nimad,
niid mušt ičez pohjaspäi lendab.
Om genoiš meil kalatuzmahtod,
i mel'he om salagan rodad,
ei lopigoi ned kalantahtod,
i merhepäi kätud meil modod.
Om telal'ne sel'ged kaik pagin,
se tutabaks korviš meil kulub,
i runovänd, čoma i maged,
ik livliden «Loulő (z)päi» tulnu?
I «kandlas» vai kantelen pajoiš
om kajagan suugiden rivid,
dai livlišpäl nimen mö saimei:
mö - livlid, vai - livvikod, livvid.
III
I kodima om teiden - Livii,
a Karjala meid häüvin vasttaz'.
Meil - ühthine päiväine, pil’ved,
meid vihmaine ühthine kastab.
I Jumal om üks' meiden taivhas,
hot' uskondlad töine om anttud.
Teid jänu - kut marjaižid kauhas.
Kut edemba elod voiž kantta?
I surmad jo tahtoib ald toda,
i pesta randletkespäi jäi' ged.
Kut voikaškab teis teiden kodi,
i loicendoid sanutas jäi' ges.
I teravas järviden keskes,
kus vasttasoiš Ven'a, Suomi,
ka karktas sid' voiketas lesked,
a ristoikš sid' pandasoi tornid.
Võib olda, jo homnendezjäl' ghe
i meiden-ki kadondpäiv tuleb.
Se katab kaik eloižen jäi' ged,
jo merespäi voikpajo kulub.
No tämbei mö taivhaze lendam,
meid kucub sen sinine ülä,
i loicendoid livlikš mö kandam,
i tahtoim mö nähta kaik külad.
Опубликовано в сборнике "Льöм ю: кывбуръяс, вуджöдöмъяс"
Назад в раздел
